ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΘΕΜΑΤΑ
Το μόνο μεσαιωνικό κράτος της Ευρώπης
|
|
Γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΑΡΑΝΤΑΚΟΣ*
16/9/2008
Στα εβδομαδιαία σημειώματά μου, μολονότι ασχολούμαι με την
επικαιρότητα, αποφεύγω, όσο είναι δυνατό, τον άμεσο πολιτικό σχολιασμό. Το
σημείωμα της περασμένης Τρίτης ήταν εξαίρεση. Εκτός του ότι στο «Εμπρός»
γράφουν πολλοί ειδικότεροι και καλύτεροι από μένα στον τομέα αυτόν, το θεωρώ
άχαρο (και άσκοπο, εδώ που τα λέμε) να ασχολούμαι με το τι λέει και τι κάνει ο
άλφα ή ο βήτα πολιτικός. Άχαρο, γιατί στην ουσία πρόκειται για τα ίδια και τα
ίδια, και άσκοπο γιατί ο πραγματικός στόχος μιας σωστής πολιτικής κριτικής δεν
πρέπει να είναι οι ίδιοι οι πολιτικοί, αλλά οι πραγματικοί φορείς της εξουσίας,
που είναι άλλοι.
Αν πιστέψουμε τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις, όλος ο κόσμος έχει πάρει είδηση πως
οι πολιτικοί (οπωσδήποτε οι πολιτικοί των «κομμάτων εξουσίας» αλλά και κάποιοι
άλλοι - να μην έχουμε αυταπάτες) μας δουλεύουν. Αλλιώς πώς να εξηγηθεί το
ότι το 50-60% των ερωτώμενων στις διάφορες δημοσκοπήσεις δυσπιστεί στα πολιτικά
κόμματα;
Πώς μας δουλεύουν τώρα:
Πρώτα πρώτα, μας δουλεύουν με τις προεκλογικές τους υποσχέσεις και επαγγελίες,
που τις δίνουν εν πλήρη γνώσει πως δεν πρόκειται να τις τηρήσουν.
Δεύτερον, μας δουλεύουν με τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα που τα πιπιλίζουν σε
κάθε περίπτωση που πρέπει να μιλήσουν για προφανή σκάνδαλα. Τότε λένε πως «το
μαχαίρι θα φτάσει ως το κόκαλο», πως «θα χυθεί άπλετο φως», πως «κανείς δε θα
μείνει ατιμώρητος όσο ψηλά και αν βρίσκεται» πως «θα υπάρξει μηδενική ανοχή στη
διαφθορά» και άλλα ηχηρά παρόμοια.
Τρίτον, και το κυριότερο, μας δουλεύουν παριστάνοντας πως αυτοί ασκούν την
εξουσία, ενώ είναι απλοί εντολοδόχοι των πραγματικών φορέων της Εξουσίας. Σε
μια σπάνια επίδειξη ειλικρίνειας, βουλευτής (και κάποτε υπουργός) του
κυβερνώντος κόμματος, είχε πει: «εμείς στην πραγματικότητα Καραγκιόζηδες
είμαστε», εννοώντας πως άλλοι είναι οι καραγκιοζοπαίκτες.
Ποιοι είναι όμως αυτοί; Είναι εν πρώτοις οι μεγάλοι μας Προστάτες και
Επικυρίαρχοι. Εδώ μια καραμπινάτη περίπτωση κατασκοπίας σε βάρος της
κυβέρνησης, υποβαθμίστηκε σε «τηλεφωνικές υποκλοπές» και μπήκε στο αρχείο.
Είναι επίσης οι Χρυσοκάνθαροι των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων. Έχετε
ακούσει ποτέ να γκρεμίστηκε καμιά βίλα πλούσιου, χτισμένη αυθαίρετα και
παράνομα πάνω στον αιγιαλό, φερ’ ειπείν, της Μυκόνου; Ούτε μία. Και όμως πρέπει
να ξεπερνούν τις χιλιάδες. Η κυβέρνηση αναζητεί απεγνωσμένα έσοδα και σκοπεύει
να αυξήσει τη φορολογία στα αυτοκίνητα και τα σκάφη αναψυχής. Καλά θα κάνει,
αλλά ούτε να το σκεφτεί δεν τολμά να αρχίσει φορολογώντας τις χιλιάδες (ναι,
χιλιάδες) κότερα που ανήκουν σε «οφ σορ» εταιρείες μεγαλοσχήμων και έχουν
αγοραστεί χωρίς να καταβληθούν οι σχετικοί φόροι και λειτουργούν επίσης
αφορολόγητα.
Είναι τέλος, μεταξύ των πραγματικών φορέων Εξουσίας, η Εκκλησία. Βεβαίως ο νέος
προκαθήμενός της φαίνεται άνθρωπος συνετός και είναι φανερό πως επιδιώκει να
επαναφέρει την Εκκλησία στον αληθινό της ρόλο και προορισμό: της Διακονίας και
της Προσφοράς. Υπάρχουν όμως οι διάφοροι «Άνθιμοι», που επιμένουν να
πολιτικολογούν και άλλοι, πολύ περισσότεροι, που επιμένουν να κερδοσκοπούν. Το
πολλαπλό σκάνδαλο της μονής Βατοπεδίου, είναι μία μονάχα περίπτωση, αλλά
υπάρχουν εκατοντάδες ανάλογες.
Σε όλη την Ευρώπη, τις δύο Αμερικές και την Αυστραλία, για να αναφέρω τις
ηπείρους, όπου η πλειοψηφία των κατοίκων τους είναι Χριστιανοί, η Εκκλησία έχει
προ πολλού χωριστεί από το Κράτος και η περιουσία της φορολογείται. Ακόμα και
στην Ιταλία, με κοτζάμ Πάπα στο έδαφός της. Εδώ κανένα κόμμα εξουσίας δε
σκέφθηκε να θέσει τέτοιο ζήτημα. Το… αριστερό (τρομάρα του) ΠΑΣΟΚ, ποτέ δεν
τόλμησε να προτείνει κάτι τέτοιο. Ο Αντώνης ο Τρίτσης, υπουργός τότε του
Αντρέα, όταν έθεσε θέμα εκκλησιαστικής περιουσίας, έθεσε αυτομάτως εαυτόν εκτός
κυβερνήσεως.
Ακούγοντας τους Βατοπεδινούς καλόγερους να επικαλούνται τα χρυσόβουλα
βυζαντινών αυτοκρατόρων και τα φιρμάνια τούρκων σουλτάνων, εδραιώνεται η
πεποίθησή μου, πως εξακολουθούμε να απομένουμε το μοναδικό μεσαιωνικό κράτος
της Ευρώπης.
Ως πότε όμως;
*O Δημήτρης Σαραντάκος γεννήθηκε στη Mυτιλήνη, σπούδασε χημικός μηχανικός και μετά τη συνταξιοδότησή του εκδίδει το σατιρικό περιοδικό «το Φιστίκι» και κάνει τον συγγραφέα. Το τελευταίο (ένατο στη σειρά) βιβλίο του, «Γιατί η θεία μου μπορεί και να πήγε στον Παράδεισο» τυπώθηκε το 2006 στη Mυτιλήνη και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «το Φιστίκι».
Σελίδες Δημ. Σαραντάκου